Του Χρήστου Καψάλη
«Δεν ζητούμε την ανοχή, ζητούμε τη συμμετοχή στην προσπάθεια που κάνουμε», είπε ο πρωθυπουργός μιλώντας στη Σύρο. «Συμμετοχή, όχι απλά με διαμαρτυρία, αλλά με πρωτοβουλία και με δημιουργία».
Αν απομονώσουμε αυτές τι φράσεις είμαι βέβαιος ότι δεν θα βρεθεί ούτε ένας πολίτης να διαφωνήσει με το περιεχόμενό τους. Ποιος μπορεί να είναι αντίθετος με τη Συμμετοχική Δημοκρατία, με διαδικασίες που επιτρέπουν ή ακόμη καλύτερα προτρέπουν τον πολίτη να πάρει πρωτοβουλίες γνωρίζοντας ότι θα βρει το κράτος, δίπλα του, συμπαραστάτη και αρωγό.
Δεν είναι πράγματι αυτές οι συνθήκες που ενδυναμώνουν και ισχυροποιούν τη Δημοκρατία σε μια χώρα και την οδηγούν σε αναπτυξιακό καλπασμό;
Γιατί όμως στην Ελλάδα οι πολίτες υψώνουν φωνές διαμαρτυρίας και δηλώνουν απογοητευμένοι και φοβισμένοι για το μέλλον;
Μήπως γιατί όλοι αντιλαμβάνονται ότι τα αναγκαία, προς αποφυγή χρεοκοπίας, μέτρα, όπως τα χαρακτηρίζει οι κυβέρνηση, δεν πλήττουν τους έχοντες και κατέχοντες, ούτε όσους μαζί με τον κ. Πάγκαλο «τα έφαγαν», αλλά πρωτίστως εκείνους που και να ήθελαν δεν μπορούσαν όχι να φάνε αλλά ούτε να δοκιμάσουν από τον κορβανά της μίζας, του ρουσφετιού και του εύκολου κέρδους;
Μήπως γιατί οι αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής για μείωση του επιτοκίου και επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους, μας γλυτώνουν μεν από τον «ξαφνικό θάνατο» της χρεοκοπίας, αλλά ταυτόχρονα μας καθιστούν ομήρους των τοκοχρεωλυτικών δόσεων και έρμαια των διαθέσεων και των συμφερόντων των δανειστών μας για τα επόμενα 20 - 25 χρόνια;
Μήπως γιατί παρά τις διαβεβαιώσεις, κανείς απ'όσους έκλεψαν την περιουσία και το μόχθο των πολιτών (πολιτικοί, διορισμένοι κοτζαμπάσηδες σε «χρυσοφόρες» υπηρεσίες και οργανισμούς) δεν πήγε φυλακή, από κανέναν δεν ζητήθηκε να επιστρέψει τα κλεμμένα;
Μήπως γιατί οι πολίτες που δεν ανήκουν (με επιλογή τους) σε κομματικούς ή άλλους μηχανισμούς ή στο περιβάλλον υπουργών νιώθουν -και είναι - αποκλεισμένοι από θέσεις, έργα και προμήθειες;
Μήπως γιατί καθένας αντιλαμβάνεται ότι το χρέος των 350 δις (που αναμένεται να φτάσει τα 400 δις το 2015), υπό οποιεσδήποτε προϋποθέσεις, δεν είναι δυνατό να αποπληρωθεί και ότι ενδεχόμενη προσπάθεια αποπληρωμής εξαφανίζει κάθε πιθανότητα ανάπτυξης αφού δεν θα περισσεύουν κονδύλια για δημόσιες δαπάνες και ενίσχυση επενδυτικών πρωτοβουλιών;
«Δεν είναι η αιτία των προβλημάτων η οικονομική κρίση, είναι σύμπτωμα μιας κρίσης βαθύτερης, που σχετίζεται με ένα στρεβλό μοντέλο που οργανώθηκε στην κοινωνία μας, την οικονομία και το κράτος τις προηγούμενες δεκαετίες και όχι μόνο», είπε σε κάποια άλλη αποστροφή του λόγου του ο πρωθυπουργός και υπογράμμισε ότι μόνο με στροφή στην ποιότητα σε όλους τους τομείς, την καινοτομία, την αξιοκρατία παντού θα πετύχουμε τον στόχο, που είναι η δημιουργία ενός σκανδιναβικού μοντέλου ανάπτυξης και οργάνωσης του κράτους.
Και με αυτά τα λόγια του πρωθυπουργού, είμαι βέβαιος, ελάχιστοι θα βρεθούν να διαφωνήσουν.
Τι θα γίνει όμως μέχρι να αντικαταστήσουμε το «στρεβλό μοντέλο της κοινωνίας και της οικονομίας» με το επιδιωκόμενο σκανδιναβικό;
Πως θα ζήσουν τα επόμενα 10-20 χρόνια οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι των 500 ευρώ, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που εξαναγκάζονται σε «ελαστικές» μορφές εργασίας, αμοιβών και ζωής;
Τι θα γίνει με όσους έβαλαν και όσους θα βάλουν λουκέτο στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τους χωρίς να έχουν φροντίσει ή κατορθώσει να έχουν άγνωστης προέλευσης καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες;
Πως θα διατηρηθεί ζωντανή η «αγορά» όταν οι άνθρωποι θα περιορίζουν, από ανάγκη, όλο και περισσότερο κάθε ευρώ που θα ξοδεύουν;
Οι πολίτες έχουν και διάθεση και θέληση να συμμετάσχουν, να προσπαθήσουν, να αγωνιστούν για να επιτευχθεί το «αναπτυξιακό θαύμα».
Πρώτα όμως πρέπει να πιστέψουν: Ότι με την πολιτική που ακολουθείται ο στόχος είναι εφικτός, ότι θα πληρώσουν όσοι (από δημόσιες θέσεις) έκλεψαν και ασέλγησαν σε βάρος τους, ότι στην κρίση θα συνεισφέρει καθένας ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ, ότι το κράτος θα είναι συνεπές και έντιμο απέναντί τους.
Όποιος μπορέσει να τα προσφέρει και τους πολίτες θα κερδίσει και τη χώρα θα σώσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου