Σύνταξη : Κυριάκος ΘεοδωρακάκοςΤην πρώτη Νοεμβρίου του 2002 μια σεισμική δόνηση, μεγέθους 5.4 της κλίμακας Ρίχτερ«χτύπησε» την επαρχία Καμπομπάσο της Νότιας Ιταλίας. Στο χωριό Σαν Τζουλιάνο, το Δημοτικό Σχολείο «έπεσε» σαν χάρτινος πύργος παίρνοντας μαζί του είκοσι έξι παιδιά και το δάσκαλό τους.
Ίσως κάποιοι να θυμούνται τις απελπισμένες προσπάθειες των διασωστών, την απόγνωση ενός ολόκληρου χωριού όταν αποχαιρετούσε «τους αγγέλους του Σαν Τζουλιάνο». Η κάμερα ήταν εκεί και ο καθένας μας είχε ένα μερίδιο στην «τελευταία εικόνα».
Στο σεισμό της 12ης Ιανουαρίου στην Αϊτή, στην πόλη Λεγκάν, έπεσε το Δημοτικό σχολείο της πόλης. Εκατό παιδιά σκοτώθηκαν και μαζί οι δάσκαλοί τους, κληρικοί οι περισσότεροι.
Στη Λεγκάν, μια πόλη 340.000 ανθρώπων που κατά 80% είχε καταστραφεί και οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν σκοτωθεί, κανείς δεν προσπάθησε να αναζητήσει επιζώντες. Ο χώρος που βρισκόταν τα ερείπια του σχολείου καθαρίστηκε όπως όπως και εγκαταστάθηκαν εκεί άστεγοι και τραυματίες. Οι περισσότεροι με βαριά κατάγματα και ακρωτηριασμούς.
Δεν υπήρχαν κάμερες. Ο δρόμος που συνδέει την πόλη με την πρωτεύουσα είναι κατεστραμμένος.
Δεν υπάρχει η εικόνα να κρατήσει από το χέρι στο ξεκίνημα για το τελευταίο ταξίδι τα παιδιά του Λεγκάν.
Μόνο εκείνη που κράτησαν φευγαλέα η μάνα, ο πατέρας, ο μεγαλύτερος αδελφός όταν τα βοηθούσαν να κρεμάσουν στον ώμο τη τσάντα ή τους έφτιαχναν μια μικρή ατέλεια στο ρούχο. Αν υπάρχουν κι' αυτοί.
Δεν είναι η οργή της φύσης ή του Θεού αλλά η ανευθυνότητα των μεγάλων που «πλάκωσε» αυτά τα παιδιά. Όπως και στο ερείπιο του Σαν Τζουλιάνο.
Ήταν πολύ μικρά για τόσο μεγάλο βάρος.
Στη θέση της λευκής οθόνης, ας βάλουμε μια σκέψη, ένα ποίημα ή καλύτερα μια προσευχή.
Είναι το μόνο που μπορεί να ανοίξει μια μικρή χαραγματιά στο απόλυτο σκοτάδι της ανυπαρξίας.
Και σίγουρα είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε πια για εκείνα τα παιδιά, για τους αγγέλους του Λεγκάν.
Δεν χρειάστηκε να δούμε για να θυμόμαστε. Έχουμε πεθάνει μαζί τους.
Πηγή : Attica press
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου