Το νέο Χαλιφάτο του κ. Ερντογάν

Ήταν πράγματι εντυπωσιακό αυτό που είπε ο κ. Ερντογάν στην Αθήνα.
O Τούρκος πρωθυπουργός, όταν ερωτήθηκε αν τον ενοχλεί η Οικουμενικότητα του Πατριαρχείου, απάντησε ότι «ο προσδιορισμός αυτός δεν ενόχλησε τους προγόνους μας, γιατί να ενοχλήσει εμένα».

Η δήλωση αυτή προκάλεσε την αντίδραση του (Κεμαλικού) Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Ο ηγέτης του κ. Οϊμέν τον κατηγόρησε ότι «απομακρύνεται από την πολιτική, που ακολούθησε η Τουρκική Δημοκρατία από την εποχή ακόμη της Συνθήκης της Λωζάννης». «Ο Ατατούρκ, ο Ινονού και οι κυβερνήσεις της Δημοκρατίας δεν είναι δικοί του πρόγονοι; Πρόγονοί του είναι μόνο οι Οθωμανοί» ; αναρωτήθηκε ο κ. Οϊμέν.

Μα αυτό που είπε ο κ. Ερντογάν, είναι ότι θεωρεί προγόνους του τους Οθωμανούς και για την ακρίβεια τους Σουλτάνους.

Ένα χρόνο μετά τη συνθήκη της Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923) ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, κατήργησε, το Μάρτιο του 1924, το Χαλιφάτο και λίγους μήνες μετά ίδρυσε το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Ταυτόχρονα με την κατάργηση του Χαλιφάτου, η Τουρκία σταμάτησε να αναγνωρίζει και την οικουμενικότητα του χριστιανικού Πατριαρχείου. Το Χαλιφάτο, περιέχει ένα σημαντικό συμβολισμό που σχετίζεται με την ενότητα του (σουνιτικού) μουσουλμανικού κόσμου. Και η αποδοχή της οικουμενικότητας του Πατριαρχείου μπορεί να είναι η αρχή για την αναβίωση του Χαλιφάτου στην Τουρκία. Η αναβάθμιση του ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου, όχι μόνο δεν εμποδίζει τα αυτοκρατορικά οράματα του κ. Ερντογάν αλλά αντίθετα τα ενισχύει.

Τα οράματα αυτά περιγράφονται στο βιβλίο μανιφέστο του κ. Νταβούτογλου «Στρατηγικό Βάθος: Η διεθνής θέση της Τουρκίας» όπου ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας περιγράφει το σχέδιό του για την ανάδειξη της Τουρκίας σε ένα είδος σύγχρονης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο Τούρκος Πρωθυπουργός έφθασε στην Ελληνική πρωτεύουσα με μία εντυπωσιακή συνοδεία από 10 υπουργούς και περίπου 100 επιχειρηματίες που χρειάστηκαν τρία αεροπλάνα για να κινηθούν. Υπογράφηκαν 35 εμπορικές συμφωνίες. Συγκροτήθηκε κοινό υπουργικό συμβούλιο, (με τη συμμετοχή οκτώ Ελλήνων υπουργών), που θα συνεδριάζει δυο φορές το χρόνο υπό την προεδρία των δυο πρωθυπουργών.

Δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό.

Στις 16 Οκτωβρίου του 2009 ο κ Ερντογάν είχε επισκεφθεί την Βαγδάτη. Τον συνόδευαν 9 Υπουργοί, και 30 περίπου επιχειρηματίες και τεχνοκράτες Το ίδιο ακριβώς έγινε και στη Συρία, μια χώρα με την οποία οι Τούρκοι είχαν βρεθεί στα πρόθυρα του πολέμου.

Τον Οκτώβριο του 2009 δέκα Τούρκοι υπουργοί, με επικεφαλής τον κ. Νταβούτογλου συναντηθήκαν με τους Σύριους ομολόγους τους και συστήθηκε «Συμβούλιο υψηλού επιπέδου Στρατηγικής Συνεργασίας Τουρκίας Συρίας» Υπογράφηκαν 40 κοινές συμφωνίες.

Εκείνη την επίσκεψη όπως και την πρόσφατη στην Ελλάδα, ο κ. Νταβούτογλου τις χαρακτήρισε «επανάσταση».

Τα αποτελέσματα της επίσκεψης δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά όσο η ίδια η επίσκεψη. Όμως ο κ. Ερντογάν δεν ενδιαφέρεται να δώσει άμεσες λύσεις στα προβλήματα με τους γείτονες όσο το να έχει ηρεμία στα σύνορά του. Αυτό θα του δώσει τη δυνατότητα να αναδείξει την Τουρκία σε εκφραστή του ισλαμικού κόσμου και επίσημο συνομιλητή της Δύσης.

Το απέδειξε με τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν που έκανε σχεδόν ταυτόχρονα με την επιστροφή του από την Αθήνα στην Άγκυρα. Οι κινήσεις αυτές μπορούν να προκαλέσουν την δυσαρέσκεια της Σαουδικής Αραβίας να φέρουν μεγάλα προβλήματα στο Πατριαρχείο, και την Τουρκία σε ρήξη με το Ισραήλ.

Η Ελλάδα είναι έτοιμη να διαχειριστεί αυτή τη νέα πραγματικότητα;