Του José María Aznar *
Η οργή για τη Γάζα είναι αντιπερισπασμός. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πως το Ισραήλ είναι ο καλύτερος σύμμαχος της Δύσης σε μια ταραγμένη περιοχή, υποστηρίζει με άρθρο του στους Times του Λονδίνου στις 17 Ιουνίου ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας, Ζοσέ Μαρία Αθνάρ.
Εδώ και πάρα πολύ καιρό είναι ντεμοντέ στην Ευρώπη να μιλά κανείς υπέρ του Ισραήλ. Στον απόηχο του πρόσφατου γεγονότος στο κατάστρωμα ενός πλοίου γεμάτου με αντι-Ισραηλινούς ακτιβιστές στην Μεσόγειο, είναι δύσκολο να προασπιστείς ένα περισσότερο μη-δημοφιλές θέμα. Σε έναν ιδανικό κόσμο η επίθεση των Ισραηλινών καταδρομέων στο Mavi Marmara δεν θα έληγε με τον θάνατο εννέα ατόμων και με τον τραυματισμό καμιάς εικοσαριάς άλλων. Σε έναν ιδανικό κόσμο οι στρατιώτες θα τύγχαναν ειρηνικής υποδοχής στο πλοίο. Σε έναν ιδανικό κόσμο, κανένα κράτος, πόσο μάλλον ένας πρόσφατος σύμμαχος του Ισραήλ όπως η Τουρκία, δεν θα χρηματοδοτούσε και θα οργάνωνε έναν στολίσκο του οποίου ο μοναδικός σκοπός ήταν να δημιουργήσει μία απίθανη κατάσταση για το Ισραήλ: να το αναγκάσει να επιλέξει μεταξύ της απεμπόλησης της πολιτικής ασφάλειάς του και του ναυτικού αποκλεισμού από τη μια μεριά και της διακινδύνευσης να δεχθεί την οργή της παγκόσμιας κοινής γνώμης από την άλλη.
Στις δοσοληψίες μας με το Ισραήλ, πρέπει να αποβάλουμε την κόκκινη αντάρα του θυμού που τόσο πολύ συχνά καλύπτει την κρίση μας. Μια λογική και ισορροπημένη προσέγγιση θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τις παρακάτω πραγματικότητες: πρώτον, το Κράτος του Ισραήλ δημιουργήθηκε με απόφαση του ΟΗΕ. Η νομιμότητά του ως εκ τούτου δεν μπορεί να διαμφισβητείται. Το Ισραήλ είναι ένα έθνος με βαθιά ριζωμένους δημοκρατικούς θεσμούς. Είναι μια δυναμική και ανοικτή κοινωνία που έχει διακριθεί επανειλημμένα στον πολιτισμό, την επιστήμη και την τεχνολογία.
Δεύτερον, χάρη στις ρίζες, την ιστορία και τις αξίες του, το Ισραήλ είναι ένα ανατεθραμμένο Δυτικό έθνος. Πραγματικά, είναι ένα κανονικό Δυτικό έθνος αλλά που αντιμετωπίζει ανώμαλες καταστάσεις.
Μοναδική περίπτωση στη Δύση, συνιστά την μοναδική δημοκρατία, της οποίας η ίδια η ύπαρξη αμφισβητήθηκε από την αρχή της. Κατά πρώτον, εδέχθη επίθεση από τα γειτονικά κράτη του, που χρησιμοποίησαν συμβατικά όπλα. Μετά, αντιμετώπισε τρομοκρατία με αποκορύφωμα την μία μετά την άλλη επίθεση αυτοκτονίας. Τώρα, κατ‘ εντολήν ριζοσπαστών Ισλαμιστών και των υποστηρικτών τους, αντιμετωπίζει μία εκστρατεία απονομιμοποίησης διά μέσου του Διεθνούς Δικαίου και της διπλωματίας.
Εξήντα δύο χρόνια μετά τη δημιουργία του, το Ισραήλ ακόμη μάχεται για την ίδια του την επιβίωση.
Τιμωρημένο με πυραύλους που πέφτουν σαν βροχή από Βορά και Νότο, απειλούμενο από ένα Ιράν το οποίο σκοπεύει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και δεχόμενο πιέσεις από φίλους και εχθρούς, το Ισραήλ φαίνεται πως δεν έχει ποτέ μια στιγμή ειρήνης.
Για χρόνια η προσοχή της Δύσης είχε επικεντρωθεί -και αυτό είναι κατανοητό- στην ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Όμως, εάν το Ισραήλ βρίσκεται σήμερα σε κίνδυνο και ολόκληρη η περιοχή διολισθαίνει προς ένα ανησυχητικά προβληματικό μέλλον, αυτό δεν οφείλεται στην έλλειψη κατανόησης μεταξύ των μερών για τον τρόπο επίλυσης αυτής της διένεξης. Οι παράμετροι οποιασδήποτε ειρηνευτικής συμφωνίας με προοπτική είναι ξεκάθαρες, ωστόσο ίσως φαίνεται δύσκολο για τις δύο πλευρές να δώσουν την τελική ώθηση προς έναν συμβιβασμό.
Οι πραγματικές απειλές για την σταθερότητα της περιοχής, ωστόσο, πρέπει να αναζητηθούν στην εμφάνιση ενός ριζοσπαστικού Ισλάμ το οποίο βλέπει την καταστροφή του Ισραήλ σαν την εκπλήρωση του θρησκευτικού του καθήκοντος και συγχρόνως με την περίπτωση του Ιράν, σαν μια έκφραση των φιλοδοξιών του για ηγεμονία στην περιοχή. Και τα δύο φαινόμενα αποτελούν απειλές που δεν επηρεάζουν μόνο το Ισραήλ αλλά της ευρύτερης Δύσης και του ελεύθερου κόσμου.
Ο πυρήνας του προβλήματος έγκειται στον φιλόδοξο και συχνά εσφαλμένο τρόπο με τον οποίο οι περισσότερες Δυτικές χώρες αντιδρούν σε αυτήν την κατάσταση. Είναι εύκολο να κατηγορεί κανείς το Ισραήλ και όλα τα κακά στην Μέση Ανατολή. Ορισμένοι δρουν και μιλούν σαν να μπορούσε να επιτευχθεί μια νέα κατανόηση με το Μουσουλμανικό κόσμο με την μόνη προϋπόθεση να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε στο βωμό αυτής της κατανόησης το Εβραϊκό κράτος. Αυτό θα ήταν ανοησία.
Το Ισραήλ συνιστά την πρώτη γραμμή άμυνάς μας σε μία ταραγμένη περιοχή, η οποία βρίσκεται διαρκώς σε κίνδυνο να βυθιστεί στο χάος. Σε μια περιοχή που είναι ζωτική για την ενεργειακή μας ασφάλεια λόγω της υπερβολικής μας εξάρτησης από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής. Μιας περιοχής που συνιστά την πρώτη γραμμή στην μάχη κατά του εξτρεμισμού. Εάν το Ισραήλ βυθιστεί, όλοι μας βυθιστήκαμε. Το να υπεραμυνθεί κανείς του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει ειρηνικά, εντός ασφαλών συνόρων, απαιτεί έναν βαθμό ηθικής και στρατηγικής καθαρότητας που φαίνεται ότι πάρα πολύ συχνά έχει εξαφανιστεί από την Ευρώπη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν ανησυχητικά σημάδια πως στρέφονται προς την ίδια κατεύθυνση.
Η Δύση εισέρχεται σε περίοδο σύγχυσης σχετικά με την μορφή του μελλοντικού κόσμου. Σε μεγάλο βαθμό, αυτή η σύγχυση προκαλείται από ένα είδος μαζοχιστικής αυτο-αμφιβολίας σχετικά με την ταυτότητά μας. Από τον κανόνα της πολιτικής ορθότητας. Από έναν πολυπολιτισμό που μας εξαναγκάσει να γονατίσουμε μπροστά σε άλλους. Και από έναν σεκουλαρισμό ο οποίος, και εδώ είναι η ειρωνεία της ειρωνείας, μας τυφλώνει ακόμη και όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τζιχάντια που προωθούν την πλέον φανατική ενσάρκωση της πίστης τους. Το να εγκαταλείψουμε το Ισραήλ στην τύχη του, αυτή τη χρονική στιγμή και οποιαδήποτε άλλη, θα μπορούσε μόνο να χρησιμεύσει για να μας σκιαγραφήσει πόσο πολύ βαθιά βυθιστήκαμε και πόσο αδυσώπητη φαίνεται τώρα πια η παρακμή μας.
Αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί. Παρακινημένος από την ανάγκη να ξανακτίσουμε τις δικές μας Δυτικές αξίες, εκφράζοντας την βαθιά ανησυχία για το κύμα επιθετικότητας εναντίον του Ισραήλ, και έχοντας επίγνωση ότι η ισχύς του Ισραήλ είναι η δική μας ισχύς και ότι η αδυναμία του Ισραήλ είναι η δική μας αδυναμία, αποφάσισα να προωθήσω μία νέα πρωτοβουλία των Φίλων του Ισραήλ με την βοήθεια ορισμένων επιφανών ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των Davis Trimble, Anrew Roberts, John Bolton, Alejandro Toledo (πρώην Προέδρου του Περού), Marcello Para (φιλόσοφου και πρώην Προέδρου της Ιταλικής Γερουσίας), Fiamma Nirenstein (Ιταλίδας συγγραφέως και πολιτικού), του οικονομολόγο υ Robert Agostinelli και του Καθολικού διανοητή George Weigel.
Δεν είναι πρόθεσή μας να υπερασπιστούμε κάποια συγκεκριμένη πολιτική ή κάποια συγκεκριμένη Ισραηλινή κυβέρνηση. Οι χρηματοδότες αυτής της πρωτοβουλίας είναι βέβαιο ότι θα διαφωνήσουν κατά καιρούς με αποφάσεις που λαμβάνονται στην Ιερουσαλήμ. Είμαστε δημοκράτες και πιστεύουμε στην διαφορετικότητα.
Αυτό που μας ενώνει, ωστόσο, είναι η ανένδοτη υποστήριξή μας στο δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει και να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Για τις Δυτικές χώρες που συντάσσονται με αυτούς που διαμφισβητούν την νομιμότητα του Ισραήλ, για εκείνους που παίζουν παιχνίδια σε διεθνείς οργανισμούς με τα ζωτικής ασφάλειας θέματα του Ισραήλ, για εκείνους που προσπαθούν να κατευνάσουν όσους αντιτίθενται στις Δυτικές αξίες αντί να στέκονται σθεναρά υπέρ της προάσπισης αυτών των αξιών, δεν είναι μόνο ένα σοβαρό ηθικό λάθος αλλά ένα στρατηγικό λάθος πρώτου μεγέθους.
Το Ισραήλ συνιστά θεμελιώδες τμήμα της Δύσης. Η Δύση είναι αυτό που είναι χάρη στις Ιουδαιο-Χριστιανικές της ρίζες. Εάν το Εβραϊκό στοιχείο αυτών των ριζών ανατραπεί και χαθεί το Ισραήλ, τότε χαθήκαμε και εμείς. Είτε το θέλουμε είτε όχι οι μοίρες μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.
* O José María Aznar ήταν πρωθυπουργός της Ισπανίας μεταξύ του 1996 και του 2004.
Πηγή: http://www.thetimes.co.uk/tto/opinion/columnists/article2559280.ece
Το κείμενο μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στα ελληνικά από τον δικτυακό τόπο www.cohen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου