Αρχέγονη τρομοκρατία

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ Τρίτη 20 Ιουλίου 2010


Οσοι παρακολουθούν εκ του μακρόθεν τα πολλά αιματηρά τρομοκρατικά επεισόδια των τελευταίων δύο ετών, διαπορούν και εκπλήσσονται κάθε φορά από την ένταση και το βάρος των πράξεων.
Δεν κατανοούν τα γεγονότα, αδυνατούν να προσεγγίσουν το φαινόμενο και τον παραλογισμό της τυφλής βίας που τα συνοδεύει.
Και δικαίως, αφού η συμβατική σκέψη δεν επαρκεί να συλλάβει ότι αυτό που συμβαίνει στον διευρυνόμενο κύκλο της βίας είναι πολύ διαφορετικό και απόλυτα ξένο προς την κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα της χώρας. Κακά τα ψέματα, η διαφορά συνετελέσθη από τον Δεκέμβρη του 2008 και εντεύθεν.
Είναι φανερό πια ότι τα καυτά βράδια που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου πυροδότησαν μια άλλη κατάσταση στον κύκλο του αντιεξουσιασμού.

Η φαντασίωση της εξέγερσης κατέλαβε πολλούς, κάποιοι πήδηξαν τον φράχτη, ξεπέρασαν αναστολές και φόβους, ομάδες και πρόσωπα νόμισαν πως ήλθε ο καιρός της ανατροπής και σημαντικός αριθμός νέων εξοικειώθηκε με πράξεις βίας και αντιπαράθεσης με το κράτος και τις Αρχές. Η μυθολογία της σύγκρουσης με την Αστυνομία συνεπήρε 19χρονα και 20χρονα παιδιά και οι αμετανόητοι της ένοπλης βίας βρήκαν πρόσφορο έδαφος προπαγάνδας και κρίσιμη μάζα προσηλυτισμού.
Εκ των υστέρων, αποδεικνύεται ότι εκείνες της νύχτες του Δεκέμβρη αναπτύχθηκαν πρωτοφανείς αντιθέσεις και διαμορφώθηκαν άκρως επιθετικές συνειδήσεις, αντίστοιχες με εκείνες που γνώρισε ο τόπος στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου.
Αν επιχειρήσει κανείς να προσεγγίσει τον διακινούμενο μέσω του Διαδικτύου αντιεξουσιαστικό και αντισυστημικό λόγο, θα νιώσει την ένταση και βεβαίως θα έχει την εξήγηση της μεγάλης αντίθεσης και των φοβερών πράξεων. Οι νέες ομάδες ένοπλης βίας που συγκροτήθηκαν μετά τον Δεκέμβρη του 2008 δεν έχουν καμία σχέση με τις προηγούμενες της «17 Νοέμβρη» και του ΕΛΑ. Πρόκειται για σχήματα πολύ διαφορετικά, με ευρύτερο δίκτυο υποστηρικτών και πολιτική κουλτούρα που ξεφεύγει από τη μαρξιστικολενινιστική ηθική της πρωτοπορίας.
Τα παρόντα σχήματα ένοπλης βίας είναι σχεδόν αρχέγονα. Ελκονται περισσότερο από τα τάγματα των ισπανών αναρχικών του Μεσοπολέμου, παρά από τις ιταλικές Ερυθρές Ταξιαρχίες ή τη «17 Νοέμβρη».
Δεν συζητάνε πολύ, δεν έχουν ενδοιασμούς ή επιφυλάξεις, δεν νοιάζονται για τα θύματα, μπορούν με άνεση να πολυβολήσουν ένα αστυνομικό τμήμα ή να χτυπήσουν τον πρώτο δημοσιογράφο που θα βρουν μπροστά τους, επειδή απλώς θεωρούν ότι κάθε μπάτσος είναι εχθρός και κάθε κονδυλοφόρος, πουλημένος. Είναι αυτή άλλη κατάσταση, πολύ πέρα από την αστυνομική εκδοχή των πραγμάτων. Η σύγχρονη τρομοκρατία πρώτα θα ηττηθεί πολιτικά και μετά αστυνομικά.


akarakousis@dolnet.gr


Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=344166&ct=6&dt=20/07/2010