Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι παράνομοι μετανάστες, που κάθε απόγευμα, παραμονεύουν κάθε απόγευμα στα πρόχειρα στρατόπεδα που έχουν «στηθεί» κατά μήκος των οδικών κόμβων για να δοκιμάσουν την τύχη τους με τα φορτηγά που προέρχονται από τον γαλλικό τομέα, και κατευθύνονται στη Βρετανία.
Αυτό συμβαίνει στο φως της ημέρας, αλλά και οι νεκροί της νύχτας είναι ένα δείγμα του τρόπου παράτολμοι ή πόσο απελπισμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Όταν προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτό το ντοκιμαντέρ, κάποιοι μας κυνήγησαν με καδρόνια.
Ήταν οι δουλέμποροι που πλουτίζουν από το εμπόριο της δυστυχίας των συμπατριωτών τους.
«Πρέπει να πληρώσουμε 500 700, ή 1200 λίρες μόνο και μόνο για να διασχίσουμε αυτή τη γραμμή» λέει ο Zabir, ένας μετανάστης από το Αφγανιστάν. Οι περισσότεροι έχουν ήδη δαπανήσει μερικές χιλιάδες ευρώ, για φθάσουν από την πατρίδα τους, μέχρι το σημείο της βόρειας Γαλλίας που βρίσκεται πλησιέστερα προς τη Βρετανία.
«Είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε,» συνεχίζει ο Zabir.
Οι συμπατριώτες του οι Αφγανοί ζουν σε μια πόλη παραγκούπολη που μεγαλώνει ραγδαία, στο καχεκτικό δάσος που περικλείει το μεγάλο πάρκιν, σταθμό ανεφοδιασμού των φορτηγών που έρχονται απ’ όλη την Ευρώπη και περιμένουν να περάσουν στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Αυτό ο έρημος τόπος στον οποίο ζουν οι Αφγανοί, είναι γνωστός σαν «ζούγκλα», οι Ιρακινοί έχουν το δικό τους καταυλισμό λίγο μακρύτερα, ενώ οι Αφρικανοί ζουν στην ταράτσα ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου στο κέντρο της πόλης.
Η ζούγκλα είναι βρώμικος, άθλιος καταυλισμός με πρόχειρα καταλύματα κατασκευασμένα από παλιόξυλα, σίδερα, κομμάτια πλαστικού και κουβέρτες.
Η κατάσταση αρχίζει να γίνεται μόνιμη. Αυτή την εβδομάδα οι άντρες του καταυλισμού ξεκίνησαν εργασίες για την κατασκευή ενός τζαμιού. Οι εθνοτικές διαφορές ξεσπούν συχνά. Ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε πρόσφατα, από κάποιον που ανήκε σε άλλοι φυλή. Οι φίλοι του έχουν δημιουργήσει ένα μνημείο από τσιμεντένιο μπλοκ.
«Αυτή είναι η ανθρωπότητα; Αυτό είναι ο πολιτισμός;» αναρωτιέται ο Zabir.
«Ζούμε εδώ, εγώ και ο φίλος μου μια ζωή άθλια. Δεν αισθάνομαι πια άνθρωπος. Νομίζω πως είμαι ένα ζώο.
Χίλιοι περίπου μετανάστες ζουν στον καταυλισμό του Καλαί χωρίς καμιά βοήθεια από τις γαλλικές αρχές.
Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις κατάφεραν να διασφαλίσουν δυο γεύματα τη μέρα ενώ μια φορά την εβδομάδα κάνουν διανομή ρουχισμού.
Οι αρχές βρίσκονται σε δίλημμα εδώ και καιρό.
Το κέντρο υποδοχής προσφύγων που υπήρχε στο κοντινό Sangatte, έκλεισε το 2002, μετά από πιέσεις της Βρετανικής κυβέρνησης που υποστήριζε ότι εκλαμβάνεται σαν ενθάρρυνση για να συγκεντρωθούν οι παράνομοι μετανάστες και να περάσουν εν συνεχεία στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Πρόσφατα οι γαλλικές αρχές έχουν εγκαινιάσει μια σκληρή γραμμή και τα γαλλικά ΜΑΤ (CRS ), έχουν κάνει δύσκολη τη ζωή τους. Οι μετανάστες καταγγέλλουν ότι η αστυνομία ρίχνει δακρυγόνα στα στρατόπεδα και συχνά συλλαμβάνονται και παρενοχλούνται. Κανείς όμως δεν επέστρεψε εξ αιτίας αυτών στην πατρίδα.
Τώρα όμως, φαίνεται ότι οι αρχές συνειδητοποιούν πω; η σκληρή γραμμή δεν αποδίδει.
Η Eric Besson, Γαλλίδα υπουργός Μετανάστευσης, ανακοίνωσε κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε αυτή την εβδομάδα, ότι η κυβέρνηση θα δημιουργήσει στο Καλαί μια σειρά προσωρινών κέντρων υποδοχής, όπου μετανάστες θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τρόφιμα, συνθήκες υγιεινής και πληροφορίες σχετικά με τα δικαιώματά τους.
Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στην Βρετανία, όπου ορισμένοι φοβούνται ότι μια σειρά από «μίνι Sangattes" θα μπορούσε απλώς να εκπέμψει το μήνυμα ότι ο τάπητας αρχίζει και πάλι να κινείται και μπορούν να κυλήσουν έξω.
Αλλά είτε καλή είτε κακή είναι μια πολιτική, εκείνοι συνεχίζουν να έρχονται.
Όλα τα εγκαταλειμμένα σπίτια της περιοχής καταλαμβάνεται από άτομα από την Ανατολική Αφρική - ιδίως από χώρες όπως η Σομαλία, το Σουδάν και την Αιθιοπία. Συνάντησα τον Ιμπραήμ από την Ερυθραία.Μου είπε ότι έδωσε 7.000 δολάρια για να ξεκινήσει από το σπίτι του να διασχίσει όλη τη Μεσόγειο με μια ξεχαρβαλωμένη βάρκα, και να φθάσει στη Γαλλία.Προσπαθεί να φτάσει στη Βρετανία όπου βρίσκονται εδώ και τέσσερα χρόνια τα τρία παιδιά του.
«Εδώ ο καθένας έχει ένα στόχο. Το όνειρό του».
«Για μένα ο στόχος είναι τα παιδιά μου να μπορούν να απολαύσουν τη ζωή τους. Θέλω την οικογένειά μου. Θέλω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Για μένα δεν ήταν μια εύκολη τετραετία». 20 φορές μέχρι σήμερα προσπάθησε να κρυφτεί σε κάποιο φορτηγό που πήγαινε προς τη Βρετανία, αλλά όλες τις φορές απέτυχε.»Θα συνεχίσετε να προσπαθείτε;» τον ρώτησα. «Ακόμη και εκατό φορές», απάντησε.
«Πρέπει να πάμε εκεί. Μόνο αυτό με ενδιαφέρει».
Στον καταυλισμό τα παιδιά ζουν σε άθλιους χώρους, μέσα στο σκοτάδι, την υγρασία και τη βρωμιά.
Η Sabella ένα κορίτσι πέντε ετών, ζει σε ένα δωμάτιο με τη μητέρα της και δίπλα πάνω από 10 άνδρες σε κάθε δωμάτιο.Όλοι τους είχαν κάνει, ένα μεγάλο και επικίνδυνο ταξίδι από την Ερυθραία. «Δεν ήταν επικίνδυνο για το παιδί;» ρώτησα τη μητέρα της.
«Φυσικά,» απάντησε, «αλλά τι άλλο μπορώ να κάνω; Θέλω να πάω στην Αγγλία, όχι για μένα, αλλά για το μωρό μου. Υπάρχουν καλά σχολεία εκεί. Θέλω να μάθω αγγλικά».
Το ρεπορτάζ δημοσιεύτηκε από το BBC NEWS στις 13 Μαρτίου του 2009.
http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk/7942185.stm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου