Ν.Δ : Από «συνασπισμός προσωπικοτήτων» σε «κόμμα των μαζών»

«Αντώνη, Αντώνη, σήμερα προσκυνήσανε τα τζάκια και οι βαρώνοι». Μ' αυτό το σύνθημα υποδέχθηκαν οι συγκεντρωμένοι έξω από τα γραφεία της Ν.Δ στην οδό Ρηγίλλης τον Αντώνη Σαμαρά, έβδομο κατά σειρά αρχηγό στην τριαντάχρονη ιστορία του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974. Ο έβδομος πρόεδρος της ΝΔ, συμβαίνει να είναι και ο πρώτος που εκλέγεται απευθείας από τη βάση του κόμματος. Ο Γεώργιος Ράλλης το 1980, ο Ευάγγελος Αβέρωφ το 1981, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1984, είχαν εκλεγεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ο Μιλτιάδης Έβερτ εξελέγη το 1993 από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και ένα μικρό σώμα εκλεκτόρων, εκπροσώπων της κομματικής βάσης και μόνον ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη από συνέδριο το 1997. Ίσως όμως, τα μεσαία κομματικά στελέχη, τα απλά μέλη και οι φίλοι της Ν.Δ που με τόσο πάθος επιμονή ψήφισαν παρά τα εμπόδια που έβαλε η κατάπληκτη και φοβισμένη κομματική νομενκλατούρα, δεν ζητωκραύγαζαν τόσο την –όντως καταπληκτική νίκη- του κ. Σαμαρά, που άλλωστε είναι και αυτός, εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα και δισέγγονος του Εμμανουήλ Μπενάκη-, αλλά τη δική τους. Την οργισμένη εισβολή στο προσκήνιο, που ανέτρεψε τις προσδοκίες και τα δεδομένα, και μετέβαλε ένα χαλαρό συνασπισμό «πολιτικών προσωπικοτήτων» με προσωπικούς στρατούς και μηχανισμούς, σε κόμμα μαζών. Πολλοί είναι εκείνοι που δηλώνουν έκπληκτοι με την συμμετοχή στην ψηφοφορία αν και το εκλογικό αποτέλεσμα θα έπρεπε να έχει στείλει το μήνυμα πως αυτό που αποκαλείται –μάλλον απαξιωτικά – «κομματική βάση» είχε συνειδητή στάση, άποψη, και κυρίως πολύ μεγάλο θυμό. «Να δούμε πόσοι θα πάνε τελικά να ψηφίσουν για αρχηγό της Ν.Δ. Οι ίδιοι οι υποψήφιοι φοβούνται ήδη τη μικρή ή ακόμη και την πολύ μικρή συμμετοχή. Υπάρχει βλέπετε το μέτρο σύγκρισης. Όταν στο ΠΑΣΟΚ το 2004 -υποτίθεται πως- ψήφισαν κάπου ένα εκατομμύριο μέλη και φίλοι. Και κάπου 700.000 υποτίθεται πως ψήφισαν το 2007. Νούμερα προφανώς απλησίαστα για τα σημερινά δεδομένα της Ν.Δ», έγραφε στην στην «Αυγή» της 8ης Νοεμβρίου ο Β Πάϊκος. (http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=503254). Αφού χαρακτηρίζε την απευθείας εκλογή αρχηγού από την βάση σαν «επίφαση δημοκρατίας και συμμετοχικότητας που εγκαινίασε το ΠΑΣΟΚ το 2004, και υιοθετεί τώρα η Ν.Δ», διαπιστώνει σχεδόν με τρόμο, ότι «πρόκειται για προφανή απαξίωση των καθοδηγητικών κομματικών οργάνων, αλλά και της οργανωμένης βάσης, σύμφωνα με τους θεσμούς που υιοθέτησαν και τα "αστικά" πολιτικά κόμματα από τη Μεταπολίτευση». Ποιος θα μπορούσε να τα πει καλύτερα; Πριν το 1967 τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, ήταν, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, προσωποπαγείς μηχανισμοί με στοιχειώδη χαλαρή οργάνωση, και οι σχέσεις των ψηφοφόρων και των κομματικών στελεχών όπως περιγράφονται στην διάσημη πια ταινία «ο Μαυρογιαλούρος» με τις λαμπρές ερμηνείες του Λάμπρου Κωνσταντάρα και του Γιώργου Παπαγιανόπουλου. Εξαίρεση αποτελούσε μόνο η ΕΔΑ, που κατά τα πρότυπα του ΚΚΕ ήταν το μόνο θεσμοθετημένο μαζικό κόμμα. Πόσοι θυμούνται το κάλεσμα του Ανδρέα Παπανδρέου το 1974 για «αυτοοργάνωση»; Ήταν στην αρχή της μεταπολίτευσης, αλλά η «αυτοοργάνωση» έγινε γρήγορα κόμμα στα πρότυπα του μοντέλου που είχε σχεδιάσει ο Βλαδίμηρος Λένιν. Το «κόμμα νέου τύπου». Την οργανωτική δομή του ΠΑΣΟΚ αντέγραψε μετά το 1984 ο κ. Κωσταντίνος Μητσοτάκης, επειδή τη θεώρησε αποτελεσματική ή για να κρατήσει τις ισορροπίες. Έτσι, δημιουργήθηκαν παντού στη χώρα «μηχανισμοί», νομαρχιακές και κεντρικές επιτροπές, κλαδικές οργανώσεις και οργανώσεις βάσης. Αυτοί είναι οι «θεσμοί που υιοθέτησαν τα "αστικά" πολιτικά κόμματα». Η οργανωτική κληρονομιά του Κομμουνιστικού κόμματος. Μαζί τους υιοθέτησαν και τα υπόλοιπα. Τις κομματικές ελίτ την κομματική γραφειοκρατία, την έξωση των πολιτών από τη λήψη των αποφάσεων, από τις επιλογές προσώπων από την ίδια τη Δημοκρατία. Την αρχή, όπως και την προηγούμενη, την έκανε το ΠΑΣΟΚ το 2004. Προσωπικά ο κ. Γ. Παπανδρέου. Οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που επέμεναν την Κυριακή να ψηφίσουν παρά τα εμπόδια που έβαζε η αμηχανία, τουλάχιστον, του κομματικού μηχανισμού υπερδιπλασιάζοντας τον αριθμό των μελών της ΝΔ ήταν κυρίως θυμωμένοι. Όχι τόσο με τα πραγματικά ή υποτιθέμενα σκάνδαλα όπως επιμένουν ορισμένοι που στο τέλος τέλος σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα είναι υπόθεση της Δικαιοσύνης να τα διαλευκάνει και να βάλει τον καθένα στη θέση του. Ήταν θυμωμένοι, γιατί η ηγεσία τους, ηγεσία ενός κόμματος που υποτίθεται πως είναι κόμμα της συντήρησης και του νοικοκυρέματος τρόμαξε μπροστά στην κρίση για την οποία και το ίδιο ευθύνεται και τόβαλε στα πόδια αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον αντίπαλο. Η φυγή δεν βιώθηκε σαν «εθνική υποχρέωση» αλλά σαν «προδοσία». Δεν χάθηκε η πολιτική ούτε μειώθηκε το ενδιαφέρον των πολιτών γι' αυτήν. Κατέρρευσαν οι «μηχανισμοί», εξαιτίας των τεχνολογικών εξελίξεων, της διαπλοκής αλλά κυρίως γιατί τα κόμματα εξουσίας δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις πελατειακές τους σχέσεις και η πολιτική τοποθέτηση αρχίζει τώρα πια να γίνεται με όρους περισσότερο ιδεολογικούς. Οι εξακόσιες χιλιάδες και περισσότεροι πολίτες, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, είπαν «αυτό είναι το δικό μας κόμμα» και έβαλαν την τελευταία πινελιά στο «τέλος της μεταπολίτευσης».

Σύνταξη : Κυριάκος Θεοδωρακάκος
Πηγή: Attica presshttp://www.atticapress.gr/views/2782-2009-11-30-22-30-40.html