Translate

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Ελλάς-Ισραήλ: Αξίζει τον κόπο; Κι αν ναι, για ποιόν;

του Ζαν Κοέν


Nations have no permanent friends or allies, they only have permanent interests
Lord Palmerston (1784-1802)

Τον Οκτώβριο του 2009 είχα γράψει ένα άρθρο για τις Ελληνο-Ισραηλινές σχέσεις (Το ερώτημα είναι πότε θα το καταλάβει;). Το κομμάτι τελείωνε με το εξής ερώτημα: «Το ότι η Ελλάδα θα αναγκαστεί να συμμαχήσει με το Ισραήλ είναι αναπόφευκτο. Τα ερωτήματα είναι δύο: πότε θα το καταλάβει και πότε επιτέλους θ’ αρχίσει ν’ ασκεί γενικότερα εξωτερική πολιτική με ρεαλισμό και χωρίς μύθους, συνθήματα, και συναισθηματισμούς». Και ξαφνικά, μέσα σ’ ένα μήνα, ήρθαν τα πάνω κάτω στις σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ.
Αμέσως μετά την επίσκεψη Νετανιάχου στην Ελλάδα (την πρώτη επίσημη επίσκεψη Ισραηλινού πρωθυπουργού αλλά όχι και την πρώτη ανεπίσημη καθώς, την 1η Δεκεμβρίου του 1950, ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ David Ben-Gurion είχε επισκεφθεί ιδιωτικά την Ελλάδα για να πάει στην Ακρόπολη) υπήρξαν πολλές αναλύσεις στον Τύπο από δημοσιογράφους και καθηγητές πανεπιστημίων όπου ο καθένας, ανάλογα με την πολιτική του τοποθέτηση, πήρε θέση υπέρ ή κατά. Δεν έλειψαν βέβαια και οι διάφορες θεωρίες συνομωσίας (παρουσιαζόμενες ως δήθεν αναλύσεις) οι οποίες ενέπλεκαν Αμερική, Τουρκία, τρομοκρατίες κλπ. και όλα αυτά βέβαια με μοναδικό σκοπό την καταστροφή και υποδούλωση της Ελλάδας.
Ως κάποιος που παρακολουθεί από κοντά το θέμα των σχέσεων των δύο χωρών τα τελευταία 30 χρόνια, πιστεύω ότι έχω το δικαίωμα να εκφέρω κι εγώ την άποψή μου. Θα μου πείτε, εδώ την εκφέρανε τόσοι και τόσοι άσχετοι, γιατί όχι άλλος ένας;
Ας δούμε στα γρήγορα το γενικότερο περιβάλλον της περιοχής μέσα από το οποίο γεννήθηκε αυτή η προσέγγιση των δύο χωρών.
Η Τουρκία, γνωρίζοντας πως θα της πάρει μερικές δεκαετίες για να μπει στην Ε.Ε. και μη θέλοντας να παραγκωνιστεί ως περιφερειακή δύναμη, αποφασίζει να γίνει η πρώτη δύναμη καταρχήν στον Αραβικό και στη συνέχεια στον ευρύτερο Μουσουλμανικό κόσμο. Η Τουρκία όπως την ξέρουμε θα πέσει στα χέρια των Ισλαμιστών (μετριοπαθών ή μη) αρκετά σύντομα. Θα ρισκάριζα να πω μέχρι το 2015.
Από την άλλη έχουμε το Ιράν που προσπαθεί κι αυτό ν’ αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη της περιοχής και όχι μόνο. Ήδη δημιουργεί τεράστια προβλήματα στη Ρωσία με διάφορες Ισλαμιστικές οργανώσεις και ολόκληρες περιοχές να της έχουν «κηρύξει» ανταρτοπόλεμο.
Στην κούρσα για την πρωτοκαθεδρία συμμετέχουν και οι Αραβικές χώρες οι οποίες βλέπουν με φόβο δύο γαιδάρους να μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα (το Ιράν και η Τουρκία δεν είναι Αραβικά κράτη.)
Επιπλέον, τ’ Αραβικά κράτη φοβούνται ότι τυχόν επικράτηση ενός εκ των δύο - ειδικά του Ιράν - μπορεί να προκαλέσει θρησκευτική αναταραχή που μπορεί να φτάσει μέχρι και την ένοπλη σύγκρουση εφόσον οι Ιρανοί Σηίτες σίγουρα θα θελήσουν να επιβάλουν το δικό τους Μουσουλμανικό δόγμα.
Μέσα σ’ αυτόν το γενικό χαμό, οι δύο χώρες της περιοχής που εξ ορισμού δεν μπορούν να εξισλαμιστούν (η Ελλάδα και το Ισραήλ) βλέπουν ν’ ανατρέπεται η βασική τους εξωτερική και εμπορική πολιτική.
Το Ισραήλ χάνει τις Τουρκικές αγορές, χάνει στρατιωτική συμμαχία, χάνει έδαφος για ασκήσεις, δηλαδή, με άλλα λόγια είναι μόνο του και απομονωμένο στην περιοχή.
Από την άλλη, η Ελλάδα βλέπει πως η στροφή της Τουρκίας προς τ’ Αραβικά και γενικότερα τα Μουσουλμανικά κράτη κάνει πιο δύσκολη την προσέγγισή της μ’ αυτήν. Τα οικονομικά της δεν πάνε καλά και οι επενδύσεις δεν έρχονται με το κιλό και όταν έρχονται είναι με το σταγονόμετρο. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα που μας δέρνει, η χώρα χρειάζεται κάποια επιτυχία για ν’ ανυψώσει το πεσμένο ηθικό των πολιτών της. Τι καλύτερο από το να πρωταγωνιστήσει, ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει, στη Μέση Ανατολή, κάτι που αποτελεί την αιώνια ονείρωξη της χώρας.
Μέσα σ’ αυτό το γενικό κλίμα, η προσέγγιση των δύο χωρών αποτελεί μία πολύ καλή περίπτωση και για τους δύο με σημαντικά οφέλη.
1. Πρώτο και βασικότερο είναι τα οικονομικά. Εκτός από τους δεκάδες χιλιάδες (για μην πω εκατοντάδες χιλιάδες) τουρίστες που θα έρθουν στην Ελλάδα - όπως οι 2.000 που έφτασαν στα μέσα Αυγούστου στη Χαλκιδική - και θ’ αφήσουν τον οβολό τους, έχουμε και τη δημιουργία κοινών εταιριών που σημαίνει επενδύσεις, ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας. ( Οι Ισραηλινοί, εξάλλου, έρχονται εδώ και το χειμώνα είτε για να πάνε στα μπουζούκια (ναι, καλά διαβάσατε) είτε για εκδρομές. Στη χώρα, λειτουργούν δύο Ισραηλινές εταιρίες που διοργανώνουν εκδρομές με τζιπ στη βόρεια Ελλάδα).
Από την άλλη, θ’ αυξηθεί ο θρησκευτικός και ιατρικός τουρισμός προς το Ισραήλ ενώ μία κοινή τουριστική πολιτική θα έχει οικονομικά οφέλη και για τους δύο.
2. Αμυντικά. Η κοινή παραγωγή οπλικών συστημάτων θα επιτρέψει στην Ελλάδα να γλυτώσει μερικά εκατομμύρια ευρώ σε εξοπλισμούς καθώς θα μπορεί, όπως και το Ισραήλ, ν’ αναβαθμίσει και να εκσυγχρονίσει τον υπάρχοντα εξοπλισμό της.
Χώρια ότι η Ελλάδα θα μπορεί και να εξάγει αυτά που παράγει σε άλλες χώρες - και δη Αραβικές - όπως έχει κάνει και στο παρελθόν όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι, εκτός από τα στρατιωτικά οφέλη, θα έχει και τεράστια οικονομικά, ενώ παράλληλα με τον τρόπο αυτό, το Ισραήλ θ’ αναπληρώσει την απώλεια της Τουρκικής αγοράς.
3. Διπλωματικά. Το Ισραήλ μπορεί να μην είναι έξυπνο αλλά δεν είναι και τόσο ηλίθιο που να περιμένει ή να ζητά από την Ελλάδα να παγώσει τις σχέσεις της με τον Αραβικό κόσμο.
Τουναντίον, είναι προς το συμφέρον του Ισραήλ να συσφίξει η Ελλάδα ακόμα περισσότερο τις σχέσεις της με τον Αραβικό κόσμο ώστε να μπορέσει να βοηθηθεί από αυτές τις σχέσεις.
Παράδειγμα. Μπορεί να ζητηθεί από την Ελλάδα να μεσολαβήσει στη Χαμάς για την απελευθέρωση του αιχμάλωτου Ισραηλινού στρατιώτη (πράγμα που δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν γίνει). Σε τελική ανάλυση, η Γερμανία που απέτυχε καλύτερη είναι; Η Ελλάδα θα μπορούσε επίσης να μεσολαβήσει στην προσέγγιση Συρίας-Ισραήλ παίρνοντας τη θέση της Τουρκίας.
Μη ξεχνάμε ότι, σήμερα, οι σχέσεις του Ισραήλ με τ’ Αραβικά κράτη δεν είναι αυτές που ήταν πριν από 20 χρόνια. Το Ισραήλ έχει υπογράψει ειρήνη με την Ιορδανία και την Αίγυπτο, η φράση «ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος» δεν το φοβίζει πια, ταυτόχρονος προσπαθεί να λύσει το Παλαιστινιακό, συζητάει έστω και έμμεσα με τη Συρία, έχει αλλού επίσημες κι αλλού ανεπίσημες εμπορικές σχέσεις με Αραβικές χώρες ενώ, όπως έδειξε και η τελευταία σύνοδος του Αραβικού Συνδέσμου στο Κάιρο, οι Άραβες θέλουν να κλείσουν όσο μπορούν γρηγορότερα το Παλαιστινιακό για ν’ αντιμετωπίσουν το Ιράν και τις πυρηνικές του φιλοδοξίες.
Με άλλα λόγια, το Ισραήλ το συμφέρει να έχει η Ελλάδα στενότερες σχέσεις με τις Αραβικές χώρες όπως συμφέρει και τις Αραβικές χώρες να έχει η Ελλάδα στενές σχέσεις με το Ισραήλ, τη μόνη στρατιωτική δύναμη στην περιοχή που μπορεί ν’ αντισταθεί στο Ιράν και να κάνει (αν, ω μη γένοιτο, χρειαστεί) όλη τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό τους. Αφήστε που, σαν μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, επωφελούνται όλα τα κράτη της Μέσης Ανατολής. Όσο για την Ελλάδα μία επιτυχία της στη ισραηλινό-παλαιστινιακή διαμάχη θα την καταστήσει όχι μόνο παράγοντα στη περιοχή αλλά και στην Ε.Ε. γενικότερα
Τέλος, είμαι σίγουρος πως η εβδομαδιαία εφημερίδα «Το Ποντίκι» θα στεναχωρηθεί αφάνταστα με την παραπάνω ανάλυση. Στο τελευταίο της τεύχος, η εφημερίδα προέβλεψε ότι μόνο κακό θα βγει απ’ αυτήν την προσέγγιση. Από λιμούς και καταποντισμούς μέχρι καμικάζι αυτοκτονίας και τρομοκρατικές ενέργειες!!!!
Το συμπαθές τρωκτικό ξεχνά μάλλον ότι, τις χειρότερες Αραβικές τρομοκρατικές ενέργειες τις είχαμε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 80 επί Ανδρέα Παπανδρέου όταν οι σχέσεις μας με τις Αραβικές χώρες ήταν όχι απλά στο ζενίθ αλλά στο ζενίθ συν.
Παρ’ όλα αυτά όμως, τη δεκαετία εκείνη, οι εμπορικές σχέσεις Ελλάδας-Αραβικών κρατών είχαν μειωθεί κατά 10% ενώ δεν είχε γίνει ούτε μία αξιόλογη Αραβική επένδυση στη χώρα μας.
Καλά να είμαστε και σ’ ένα-δυο χρόνια θα δούμε ποιος έχει δίκιο. Ένα πράγμα όμως είναι σίγουρο: σ’ ένα-δυο χρόνια, ένας από μας τους δύο θα φαίνεται γελοίος.


Πηγή:

Δεν υπάρχουν σχόλια: